„Ta nasza młodość z kości i krwi
Ta nasza młodość co z czasu kpi
Co nie ustoi w miejscu zbyt długo
ona co pierwszą jest a potem drugą
Ta nasza młodość ten szczęsny czas
ta para skrzydeł zwiniętych w nas…”
Tadeusz Śliwiak
Ten cytat w całości znajduje za bramą przy wejściu do kawiarni wypisany na czarnej tablicy.
Z dala od zgiełku miasta choć przy samej ulicy. Niepozorne wejście w bramie, które łatwo można przegapić mijając witryny sklepów. Wystarczy nacisnąć guzik domofonu – ot! taka „Fanaberia” i już można cofnąć się w czasie i znaleźć w tajemniczym ogrodzie. Wszechobecna zieleń i zachwycające czarno-białe zdjęcia Jerzego Riegla (1931-2019) znanego bydgoskiego fotografa, które mnie osobiście całkowicie oczarowały. Niesamowite fotografie na których widnieje architektura Bydgoszczy minionego wieku oplatają ceglane ściany na zewnątrz tworząc wokół stolików wyjątkowy klimat. Wnętrze kawiarni równie zachwyca i zabiera w czasy dawne, a jednocześnie wciąż bliskie, o których przypomina babcina serwetka na stoliku, lampa naftowa, wiszące kwietniki i doniczki na parapecie. Przytulnie i niespiesznie, cisza i spokój…
Szarlotka na ciepło i lekki jak puch sernik cynamonowy pretendują o zwycięstwo w degustacji, ale nie mogę się zdecydować. Espresso mocne i pobudzające z dodatkiem ziaren robusty (preferuję 100 % Arabica). Zapadam się w fotelu i czas zwalnia. Sączy się leniwie w słońcu. Pita kawa uwalnia aromat chwili, która tańczy na czarno-białych fotografiach. Podekscytowana odkryciem słodkiego miejsca zaglądam w zakamarki. Wszędobylskie bibeloty, porzucone gdzieniegdzie zdają się wrastać w kawiarniane zakątki, jakby stały tu od zawsze. Półki z książkami przyciągają jak magnes, stary telefon nie dzwoni, ale przy nim moja komórka w kieszeni z teraźniejszego wieku traci na atrakcyjności. W tle słychać otulającą muzykę. Poznaję teksty Agnieszki Osieckiej i wykonania Marka Grechuty, a gdy z głośników leci „Ostatnia niedziela” czuję zbliżające się niechybnie pożegnanie. Wewnątrz kawiarni na całej szklanej ścianie wypisane słynne słowa długiej „Dezyderaty”, autor tekstu Max Ehrmann – któż ich nie zna? – „Przechodź spokojnie przez hałas i pospiech i pamiętaj jaki spokój można znaleźć w ciszy…” Przypomina mi się przy okazji krakowski klimat „Piwnicy pod Baranami”. Papierowe podkładki na stoliku z wierszami – „Groszki i róże” wyśpiewane przez Ewę Demarczyk, a aktualnie przez Janusza Radka i „Melancholia” tekst A. Osieckiej to jeszcze jeden dowód na to, że ktoś w najmniejszych szczegółach zadbał o atmosferę tego miejsca.
Dopijam kawę i jeszcze raz oglądam się za siebie. W myślach rzucam monetę, choć i tak wiem, że tu wrócę. Klimat retro, drewnianych ram, starych albumów, zieleni i kwiatów daje ukojenie i staje się oazą świętego spokoju. Ta kawiarnia to cudowne miejsce z duszą, stworzone z pasją, gdzie można napić się dobrej kawy i spróbować domowego ciasta. Kolejna zatrzymana w codziennym kadrze chwila. Jeśli tylko macie taką „Fanaberię” zajrzyjcie tu koniecznie.
P.S Odkryte i warte uwagi miejsca, które przedstawiam i opisuję na blogu podczas moich słodkich podróży nie są reklamą, a tym bardziej płatną (przynajmniej jeszcze nie na tą chwilę, może kiedyś kto wie;) W tej kategorii opisuję jedynie moje odczucia, estetykę i towarzyszące pobytowi w danym miejscu smaki. Jeśli po mojej rekomendacji zdecydujesz się odwiedzić polecane przeze mnie słodkie miejsca podziel się proszę w komentarzu również swoją opinią. Dzięki temu, nie tylko te miejsca tworzone przez ludzi z pasją, sercem i tradycją staną się jeszcze bardziej rozpoznawalne, ale będzie to dla mnie też ważna informacja zwrotna, że warto o takich miejscach pisać i je promować, by istniały nadal, cieszyły oczy i podniebienia wszystkich wielbicieli najlepszych, bo domowych wypieków.
na fotografii – Podwórko, ulica warszawska 3. Rok 1964
